Hıristiyan sanatının önemli klişelerinden olan ve Hz. İsa’yı 12 havarisiyle birlikte son yemeğini yerken resmeden tabloların tarih içindeki seyri, tabakların, porsiyonların, ekmek ölçülerinin (dolayısıyla da göbeklerin) yüzyıllar boyunca büyüdüğünü ortaya koyuyor.
Cornell Üniversitesi (ABD) araştırmacılarından Profesör Brian Wansink, kardeşi ilahiyat profesörü Craig Wansink ile birlikte ünlü ressamlarca en eskisi 1000, en yenisi 1700 yılında yapılmış 52 “Son Yemek” tablosunu incelemiş. Ressamlarca içinde bulundukları dönemin yemek alışkanlıklarını yansıtan resimlerde sofranın üzerindekiler, “çağımızın hastalığı” olarak nitelenen obezitenin çağlar boyunca nasıl geliştiğini gözler üzerine seriyor.
Üniversite’nin Gıda ve Marka Laboratuarı’nda görevli araştırmacılar, İsa’nın zamanında bölünmemiş bir ekmek somununun genişliğinin, bir kişinin kafasının iki katını aşmadığı varsayımından hareket ederek, resimlerdeki yemeklerin miktarını havarilerin ortalama kafa genişliği ile karşılaştırmışlar.
El Greco, Leonardo Da Vinci, Lucas Craach ve Rubens gibi çağlarının ünlü isimlerinin imzalarını da taşıyan tablolar, 1000 ile 1700 yılları arasında porsiyonların yüzde 69, tabak büyüklüklerinin yüzde 65, ekmek büyüklüğünün yüzde 23 artmış olduğunu gösteriyor.
Resimlerdeki porsiyon miktarlarındaki değişimin, teolojiden çok çağın kültürünü yansıttığına işaret eden Craig Wansink, “Yemek miktarındaki artışın dini bir nedeni yok. Ola ki yemekler gerçekten büyüdü ya da insanların yemeğe olan ilgileri arttı” diyor.
'Son yemek' klişesine 20. yüzyıl Rastafaryan yorumu
Brian Wansink de resimlerin “yaşamın sanatı izlediğini” gösterdiğini kaydederek, “Son bin yıl içinde gıda üretiminde, erişilebilirliğinde, güvenliğinde, miktarında, ve ucuzluğunda radikal artışlar olduğunu” dile getiriyor.
Hz İsa'nın yemeğine 'porsiyon' analizi
Cornell Üniversitesi (ABD) araştırmacılarından Profesör Brian Wansink, kardeşi ilahiyat profesörü Craig Wansink ile birlikte ünlü ressamlarca en eskisi 1000, en yenisi 1700 yılında yapılmış 52 “Son Yemek” tablosunu incelemiş. Ressamlarca içinde bulundukları dönemin yemek alışkanlıklarını yansıtan resimlerde sofranın üzerindekiler, “çağımızın hastalığı” olarak nitelenen obezitenin çağlar boyunca nasıl geliştiğini gözler üzerine seriyor.
Üniversite’nin Gıda ve Marka Laboratuarı’nda görevli araştırmacılar, İsa’nın zamanında bölünmemiş bir ekmek somununun genişliğinin, bir kişinin kafasının iki katını aşmadığı varsayımından hareket ederek, resimlerdeki yemeklerin miktarını havarilerin ortalama kafa genişliği ile karşılaştırmışlar.
El Greco, Leonardo Da Vinci, Lucas Craach ve Rubens gibi çağlarının ünlü isimlerinin imzalarını da taşıyan tablolar, 1000 ile 1700 yılları arasında porsiyonların yüzde 69, tabak büyüklüklerinin yüzde 65, ekmek büyüklüğünün yüzde 23 artmış olduğunu gösteriyor.
Resimlerdeki porsiyon miktarlarındaki değişimin, teolojiden çok çağın kültürünü yansıttığına işaret eden Craig Wansink, “Yemek miktarındaki artışın dini bir nedeni yok. Ola ki yemekler gerçekten büyüdü ya da insanların yemeğe olan ilgileri arttı” diyor.
'Son yemek' klişesine 20. yüzyıl Rastafaryan yorumu
Brian Wansink de resimlerin “yaşamın sanatı izlediğini” gösterdiğini kaydederek, “Son bin yıl içinde gıda üretiminde, erişilebilirliğinde, güvenliğinde, miktarında, ve ucuzluğunda radikal artışlar olduğunu” dile getiriyor.
Hz İsa'nın yemeğine 'porsiyon' analizi
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.